Czwartek z ...

Kapłaństwo stało się potwierdzeniem wybrania Izraela, szczególnym znakiem Bożej miłości. Miało ono służyć duchowemu dobru i pożytkowi całej społeczności ludu Bożego. Jednak przywilej Bożego wybrania pokolenia Lewiego miał także swoją cenę: „Nie będziesz miał dziedzictwa w ich kraju [w Kanaanie]; nie otrzymasz również pośród nich żadnego przydziału ziemi; Ja jestem działem twoim i dziedzictwem twoim pośród Izraelitów” (Lb 18,20). Lewici i kapłani nie wykonywali zwyczajnych prac, nie oddawali się powszednim czynnościom. Nie mieli w Ziemi Świętej gruntu, który stanowiłby ich własność.

Według Pięcioksięgu, izraelska instytucja kapłaństwa wyłoniła się na Synaju w czasach Mojżesza. Izrael jako naród wybrany został ustanowiony przez Boga „królestwem kapłanów i ludem świętym” (Wj 19,6). Przez przestrzeganie Prawa mieli się odróżniać od okolicznych ludów. Na górze Synaj Bóg, zawierając z Mojżeszem Przymierze, ustanowił pierwszych kapłanów. Wyznaczył Aarona i jego synów: Nadaba, Abihu, Eleazara i Itamara (Wj 28,1). Do nich należało odtąd składanie ofiar i troska o nowo powstały Przybytek.

W krótkiej wzmiance o Melchizedeku w Księdze Rodzaju widoczny jest niezwykły fakt. Otóż na powitanie Abrama Melchizedek jak czytamy „wyniósł chleb i wino” (14,18b). Z pozoru rzecz bez większego znaczenia. Abram wracał z pola walki, był utrudzony. Należało go posilić w drodze do domu. Niezwykłe jest to, że w tych darach widzimy pierwszą zapowiedź eucharystycznej Ofiary Chrystusa.

Melchizedek – kapłan znikąd. Nie był Izraelitą, a nazwany jest kapłanem Boga Najwyższego (por. Rdz 14,17). Biblia nic nie mówi na temat jego rodowodu, a przecież dla Izraelitów było to bardzo istotne. Nie wiadomo, skąd przyszedł.

Warto przyjrzeć się, kim jest kapłan w Starym Testamencie i jaką pełnił rolę.