08 XI 2020 - Mt 25, 1-13

Jezus opowiedział swoim uczniom tę przypowieść:

«Podobne będzie królestwo niebieskie do dziesięciu panien, które wzięły swoje lampy i wyszły na spotkanie pana młodego. Pięć z nich było nierozsądnych, a pięć roztropnych. Nierozsądne wzięły lampy, ale nie wzięły z sobą oliwy. Roztropne zaś razem z lampami zabrały również oliwę w swoich naczyniach. Gdy się pan młody opóźniał, senność ogarnęła wszystkie i posnęły.

Lecz o północy rozległo się wołanie: „Oto pan młody idzie, wyjdźcie mu na spotkanie!” Wtedy powstały wszystkie owe panny i opatrzyły swe lampy. A nierozsądne rzekły do roztropnych: „Użyczcie nam swej oliwy, bo nasze lampy gasną”. Odpowiedziały roztropne: „Mogłoby i nam, i wam nie wystarczyć. Idźcie raczej do sprzedających i kupcie sobie”.

Gdy one szły kupić, nadszedł pan młody. Te, które były gotowe, weszły z nim na ucztę weselną, i drzwi zamknięto. Nadchodzą w końcu i pozostałe panny, prosząc: „Panie, panie, otwórz nam!” Lecz on odpowiedział: „Zaprawdę, powiadam wam, nie znam was”.

Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia ani godziny».

 

„Wyszły na spotkanie Pana Młodego”. Bardzo zatrzymały mnie te słowa. Uświadomiłam sobie głębiej, że to nie tylko ja wychodzę na spotkanie i idę, ale i Bóg pragnie mnie i rusza, aby ze mną się spotkać. Tak. Bóg pragnie spotkania jako Stwórca ze stworzeniem, jako Ojciec z córką i oczywiście jako Oblubieniec z oblubienicą.  To jest niesamowite, że Bóg pragnie głębokiego, intymnego spotkania.  Z kim? Ze mną? Gdzie? W moim wnętrzu.  Pytanie jest czy ja chcę wyjść, czy ja jestem otwarta, aby przyjąć  Boga w tej intymnej relacji? Czy chcę cieszyć  się spotkaniem, tańcząc i śpiewając na weselu razem z Panem? Na weselu, które nie jest gdzieś daleko, a jest  tutaj, wewnątrz mnie. Odpowiadając na to pytanie przypomniałam sobie słowa papieża Franciszka:  „Pójście za Jezusem  wymaga  byśmy  wyszli  z utartego i opartego na przyzwyczajeniu sposobu przyzywania wiary, oddalili pokusę zamykania się we własnych schematach ”. A więc   pragnę wyjść i nie bać się  wpuścić Jezusa w  swoje rany, w swoje życie, abyśmy mogli wzajemnie cieszyć się naszą relacją.

Jakże piękno Twoje chce sławić , chce o nim pisać śpiewać,  chce tańczyć by pokazać wszystkim jakie to szczęście ze spotkałam… spotkałem Cię.

s.Beti

Copyright©2010-2016 Zgromadzenie Sióstr od Aniołów.
Strona stworzona dzięki Drupal