10 XII 2020 - „Niech cię Pan błogosławi i strzeże” (Lb 6,24)

Obok składania ofiar i nauczania wiernych, istotnym obowiązkiem kapłanów było błogosławienie ludu. „Tak oto macie błogosławić Izraelitom. Powiecie im: «Niech cię Pan błogosławi i strzeże. Niech Pan rozpromieni oblicze swe nad tobą i niech cię obdarzy swą łaską. Niech Pan zwróci ku tobie oblicze swoje i niech cię obdarzy pokojem». Tak będą wzywać imienia mojego nad Izraelitami, a Ja im będę błogosławił” (Lb 6,23-27). Gdy patrzymy na wers 27 staje się jasne, że błogosławieństwo nie ma nic wspólnego z magiczną siłą i kapłani ani nie mogą go na Bogu wymusić, ani Boga od niego powstrzymać. Kapłani wypowiadają błogosławieństwo, ale to sam Bóg go udziela.

Błogosławieństwo w tradycji hebrajskiej wiąże się z Bożym działaniem na rzecz całego stworzenia, szczególnie zaś ludzi. Celem Bożego błogosławieństwa jest najszerzej pojęte powodzenie człowieka, zapewniające mu wszystkie warunki do godnego i owocnego życia na ziemi. Konkretnymi wyrazami tego błogosławieństwa są np. potomstwo, ziemia, dostatek, zdrowie. Izraelici rozumieli błogosławieństwo nie tyle jako nadzwyczajne akty Bożych interwencji, ale jako stałą Opatrzność Bożą, obejmującą cały naród i poszczególnych jego członków. Wypowiedziane przez kapłana błogosławieństwo było jak rzeka, która się rozlewa na lud Boży. Celebrowane na zakończenie świątynnej liturgii stanowiło pomost między liturgicznym zgromadzeniem ludu i jego rozesłaniem do codziennego życia. Bóg rozlewał swoje błogosławieństwo na Izraela jako na lud Przymierza. A ten lud błogosławiony miał być pośrednikiem błogosławieństwa dla innych narodów. Miał być wypełnieniem obietnicy danej przez Boga Abrahamowi: „Przez ciebie będą otrzymywały błogosławieństwo ludy całej ziemi” (Rdz 12,3).