Kuszenie w raju - wtorek I tygodnia Wielkiego Postu

Kuszenie w raju​

Tekst: “A wąż był bardziej przebiegły niż wszystkie zwierzęta lądowe, które Pan Bóg stworzył. On to rzekł do niewiasty: «Czy rzeczywiście Bóg powiedział: Nie jedzcie owoców ze wszystkich drzew tego ogrodu?» Niewiasta odpowiedziała wężowi: «Owoce z drzew tego ogrodu jeść możemy, tylko o owocach z drzewa, które jest w środku ogrodu, Bóg powiedział: Nie wolno wam jeść z niego, a nawet go dotykać, abyście nie pomarli». Wtedy rzekł wąż do niewiasty: «Na pewno nie umrzecie! Ale wie Bóg, że gdy spożyjecie owoc z tego drzewa, otworzą się wam oczy i tak jak Bóg będziecie znali dobro i zło».

Wtedy niewiasta spostrzegła, że drzewo to ma owoce dobre do jedzenia, że jest ono rozkoszą dla oczu i że owoce tego drzewa nadają się do zdobycia wiedzy. Zerwała zatem z niego owoc, skosztowała i dała swemu mężowi, który był z nią: a on zjadł. A wtedy otworzyły się im obojgu oczy i poznali, że są nadzy; spletli więc gałązki figowe i zrobili sobie przepaski.

Gdy zaś mężczyzna i jego żona usłyszeli kroki Pana Boga przechadzającego się po ogrodzie, w porze kiedy był powiew wiatru, skryli się przed Panem Bogiem wśród drzew ogrodu. Pan Bóg zawołał na mężczyznę i zapytał go: «Gdzie jesteś?» On odpowiedział: «Usłyszałem Twój głos w ogrodzie, przestraszyłem się, bo jestem nagi, i ukryłem się».  Rzekł Bóg: «Któż ci powiedział, że jesteś nagi? Czy może zjadłeś z drzewa, z którego ci zakazałem jeść?» Mężczyzna odpowiedział: «Niewiasta, którą postawiłeś przy mnie, dała mi owoc z tego drzewa i zjadłem». Wtedy Pan Bóg rzekł do niewiasty: «Dlaczego to uczyniłaś?» Niewiasta odpowiedziała: «Wąż mnie zwiódł i zjadłam». Wtedy Pan Bóg rzekł do węża: «Ponieważ to uczyniłeś, bądź przeklęty wśród wszystkich zwierząt domowych i polnych; na brzuchu będziesz się czołgał i proch będziesz jadł po wszystkie dni twego istnienia. Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie i niewiastę, pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej: ono zmiażdży ci głowę, a ty zmiażdżysz mu piętę»”. Rdz 3,1-15

Prośba: o przyjęcie Miłości Boga w swojej grzeszności.

1. “Czy Bóg rzeczywiście powiedział?” Pierwsze opisane w Biblii spotkanie człowieka z aniołem nie należało do przyjemnych, ani chlubnych. Pod postacią węża ukrywał się szatan, uosobienie zła. Został on stworzony przez Boga jako dobry anioł, chciany, ukochany. Korzystając z daru wolnej woli zdecydował się jednak tę miłość odrzucić. Sam siebie uczynił złym. Za cel swojego istnienia przyjął oddzielenie człowieka od Stwórcy i uczynienie go samotnym. Jego narzędziem jest kłamstwo, sianie wątpliwości. Grzechem Adama i Ewy było nieposłuszeństwo, ale patrząc głębiej, było to zwątpienie w miłość Boga. Stwórca nie miał niczego do ukrycia. Jego zakazy wynikały z uszanowania ludzkiej wolności. Najszczęśliwsza kobieta dała się zwieść, zapragnęła więcej. Adam poszedł w jej ślady. Upadły anioł zwyciężył. Od tamtej pory, ta historia powtarza się codziennie. W moim życiu również. Na początku Wielkiego Postu chcę zmierzyć się z trudnymi pytaniami: czy wierzę w miłość Boga do mnie? Jakie wątpliwości noszę w sobie? Jakie zdania, pytania, twierdzenia do mnie wciąż wracają, wytrącają ze spokoju? Z jaką pokusą najtrudniej mi się zmierzyć? Dlaczego jej ulegam?

2. “Wprowadzam nieprzyjaźń… ono zdepcze ci głowę.” Bóg jest miłością. Stwórca nie może nie kochać swojego stworzenia. Już w momencie, w którym człowiek wszystko zepsuł, Bóg wychodzi mu naprzeciw z lekarstwem, obietnicą ratunku. Potomkiem Ewy, który zmiażdży głowę węża jest Jezus, narodzony z Dziewicy Maryi. W Nim dokona się pojednanie i całkowite wyzwolenie z konsekwencji grzechu. W czas Wielkiego Postu mogę wejść z pewnością Zbawienia, z nadzieją na przemianę, na doświadczenie Miłości Boga. Nie muszę być idealny, bezgrzeszny, żeby tego doświadczyć, bo to Bóg szuka Adama i Ewy po grzechu. Szuka mnie. Ode mnie zależy, czy pozwolę Mu się odnaleźć. Chcę zadać sobie pytanie, gdzie się dzisiaj chowam przed Bogiem, czym się zasłaniam? Kim jest dla mnie Jezus? Na ile jest obecny w moim życiu? Czego oczekuję od czasu Wielkiego Postu?