Poniedziałek z ....

Ciąg dalszy artykułu S. Marii Cichoń: „Ofiara życia złożona Bogu za kapłanów” z roku 2012

Ciąg dalszy artykułu S. Marii Cichoń: „Ofiara życia złożona Bogu za kapłanów” z roku 2012

(…) Dał jej Pan Bóg poznanie i zrozumienie wielkości i świętości kapłaństwa. Mówił: Każdego kapłana kocham. Przez wszystkie czwartki składaj ofiarę z życia i z cierpień za kapłanów.
W tym dniu ustanowiłem kapłaństwo, przemieniając siebie w kapłana. Najświętszy Sakrament to Ja jestem. Więcej cierpiałem we czwartek, niżeli w piątek na krzyżu, drogi jest dla Mnie ten dzień.

12.04.2021r.

„Ofiara życia złożona Bogu za kapłanów”, fragmenty artykułu S. Marii Cichoń z roku 2012

„Widzę m. Nowogródek, niedaleko Pińsk i miasteczko X mocno zniszczone, chyba przez wojnę, a może przez grzechy. Widzę jak szatańska zawierucha miota jednym z księży. W imię Boże bronię go, bo kapłan i że taki nawet w piekle odznacza się. Tłumaczę mu, że kapłaństwo jest sakramentem niezmazalnym, bo Chrystus krwią swoją przypieczętował. Och, burza szatańska rzuca się na mnie. Ogarnia mnie okropny strach. Mówię im, że do mnie nie macie prawa, jestem własnością Jezusa, pokazuje krzyż Tego co umarł na krzyżu. Proszę, aby odeszli ode mnie. Na nic moja prośba.

„Oprócz cierpień muszę czynić to, czego On chce ode mnie. A czego często pragnie, to trudno napisać, bo stale domaga się tego, co jest konieczne”.

Dnia 3. października 1941 r.: „Rozpoczęłam nowennę I Piątków. Niebo, mój Boże, jedno westchnienie w miłości (...). Jak szybko mijają chwile przy Tabernakulum. Na ziemi daje Jezus odczuwać chwile pragnień, czasem trwogę, albo ostry ból, to jest chwila przed Ogrodem Getsemańskim. Powtarzam słowa Zbawiciela: „Nie moja, ale Twoja wola niech się stanie”.

„Rany się otwierają, gdy ostrze zagłębia się do serca, nóg czy rąk, a całe ciało boli od rzucania, kopania, a czasem i bicia sznurkami drucianymi, albo kolczastymi rózgami.

Spowiednik s. Wandy ks. Czesław Barwicki polecił jej opisać, jak ona podchodziła do zaleceń Pana Jezusa o przyjęcie cierpień za kapłanów i jak je przeżywała. Mistyczka przedstawiła to na piśmie w dniu 22 kwietnia 1941 r.

„Cierpienia przychodzą na mnie za niewierności powołanych do szczególniejszej służby Bożej i dawanie zgorszenia innym, na przykład kapłanów, zakonników i zakonnic.

Ostatnia rzecz o której warto powiedzieć w kontekście s. Wandy to jest modlitwa za kapłanów. Wanda na początku swojej drogi z Jezusem otrzymała taką misję. Jezus jej powiedział, że On cierpi od najbliższych – od kapłanów i sióstr zakonnych, osób duchownych i chce żeby ona Mu wynagradzała to cierpienie, cierpiąc od najbliższych, ale też modląc się za kapłanów, ofiarowując w tych intencjach trudy codzienności.

Ona się bardzo tym przejęła i rzeczywiście przez całe swoje życie ofiarowywała swoje modlitwy, cierpienia za kapłanów.

Czas pobytu w obozie (czyli lata 1950-1956) był świadectwem pięknej postawy miłości, zrozumienia w stosunku do tych, których spotykała w obozie. Jest owocem tych wszystkich lat nawiązywania i zgłębiania relacji z Jezusem.

 „Dowiedziałam się, że mam pogańskie imię. A poganie do Pana Jezusa nie należą. Zmartwiona pytałam matki: jaka na to rada? Odpowiada mi, że innej rady nie ma prócz świętości. A jak zostać świętą, to bardzo łatwo, tylko trzeba wyzbyć się swoich wad itp. Już tej chwili zabrałam się do pracy nad sobą dla zdobycia cnót”.