Wtorek z ...

W ostatnią niedzielę wspominaliśmy Chrzest Jezusa w rzece Jordan. To jest dobry moment, żeby zatrzymać się nad tajemnicą mojego chrztu. Jezus nie musiał go przyjmować. W moim przypadku sprawa wygląda inaczej. Z zewnątrz, po obrzędzie polania mojej głowy wodą nic się nie zmieniło. Jedynym świadkiem, który dostrzegł różnicę… był mój anioł stróż i inni aniołowie asystujący przy sakramencie.

Pod koniec grudnia mogłam obserwować niezwykłe zjawisko Wielkiej Koniunkcji Jowisza i Saturna. Niektórzy twierdzą, że właśnie to była gwiazda, za którą przybyli Mędrcy ze Wschodu, żeby oddać cześć Jezusowi. Jutro Uroczystość Objawienia Pańskiego – Epifania. Głęboki sens tego święta leży w tym, że Chrystus nie przyszedł na świat, żeby zbawić Żydów, czy katolików, ale także narody pogańskie.

Teolodzy mają różne zdanie na temat tego, czy aniołowie zostali stworzeni przed, czy równo z czasem. Niezależnie od tego, towarzysząc nam, są w czasie obecni. Jako nieśmiertelni, „przeżyli czasów wiele”. Gdy raz zaczęli istnieć, już nie przestaną. Jak nasza dusza.

Coraz bliżej rozwiązania! Maryja jest dzisiaj u Elżbiety. Spotykają się dwie kobiety i dwoje dzieci. W nich i pomiędzy Nimi obecny jest Święty Duch. A owocem, reakcją jest uwielbienie Boga!

Za chwilę na adwentową scenę wkroczy jeden z najbardziej znanych Aniołów – Gabriel. Najczęściej kojarzony jest ze sceną Zwiastowania Maryi, że pocznie i urodzi Boga. Przedstawiany jest z lilią. Słodko. Słabo. Rzadziej pamięta się, że ten sam anioł powiedział Zachariaszowi, że urodzi mu się syn i… że skoro nie wierzy, do tego czasu będzie milczał. Gabriel – Anioł Słowa Wcielonego.

Dziś jest wtorek, ale dziś nie szukam Aniołów. Dziś wpatruję się w ich Królową!

Miriam – prawdziwa kobieta, z krwi i kości, z temperamentem, swoimi słabościami i kruchością. Matka Boga. Dzisiejsza uroczystość jest kluczem do zrozumienia wszystkich jej cnót i zasług. Bóg, ze względu na Jezusa podarował jej bezgrzeszność.

Czas, w który właśnie weszliśmy ma swój klimat. Roraty, światło w ciemności, śpiew gregoriański, niedospanie, oczekiwanie… W tym roku jest inaczej. Nie stanę w tłumie ludzi, świeczka przy świeczce. Organowa mikstura dodana do Chwała, będzie obijać się o prawie puste przestrzenie wielkiego Kościoła… Ale czy przez to Jezus jest mniej oczekiwany? Bynajmniej.

Dwa dni temu przeżywaliśmy wielką uroczystość. To dla mnie jeden z najpiękniejszych dni w roku. Cała ziemia i niebo, cały kosmos, całe stworzenie oddaje cześć Temu, przez którego zostało stworzone – Jezusowi Chrystusowi. Teologia tego święta jest dość skomplikowana, bo jak prosto wytłumaczyć, że ja – kobieta żyjąca w 21 wieku zostałam stworzona w Chrystusie, który umarł dawno przed moim urodzeniem. Co więcej, ci, którzy żyli przed Nim, też zostali w Nim stworzeni. On jest wzorem dla całego stworzenia.

Pod koniec roku liturgicznego czytamy teksty mówiące o nadchodzącym końcu tego świata. W tekście Apokalipsy Św. Jana, który dziś można usłyszeć, wielokrotnie pojawia się określenie: „Aniołowi kościoła w… powiedz”. Apostoł widzi aniołów, jako siedem gwiazd. Są oni opiekunami konkretnych wspólnot. Kościół jest rozumiany nie jako budynek, ale jako społeczność uczniów. Chrystus po wniebowstąpieniu nadal interesuje się losami wiernych, towarzyszy im, wspiera, kieruje nimi przez Swojego Ducha i przy pomocy aniołów.

W listopadzie w naszych myślach, modlitwach często pamiętamy o bliskich zmarłych. Wspominamy ich, zapalamy znicze, ofiarujemy Eucharystię. Bywa, że zmagamy się z poczuciem żalu, że nie zdążyliśmy się pożegnać, czy winy, że nas nie było przy umierającym.