Kalendarium - s.Helena Majewska CSA
28.III 1902 r. – urodziła się w Kuryłowcach, parafia śnitkowska na Ukrainie; rodzice: Władysław i Maria z domu Gorzelniak.
1904 r. – Helenka zachorowała na chorobę żołądka. Lekarz nie dawał nadziei na wyzdrowienie. Matka bardzo się modliła do Matki Bożej Pocieszenia i obiecała odbyć z Helenką pielgrzymkę do kościoła Matki Bożej Pocieszenia w Kuryłowcach, w podziękowaniu za dar uzdrowienia dziecka.
1905 r. – Rodzina Majewskich przeniosła się do Sadkowic, niedaleko Mohylowa na Podolu; Helenka wspomina swoje spotkanie z Aniołem Stróżem, gdy zagubiła się w lesie. On ją wyprowadził. „Widziałam i czułam go przy sobie, oglądałam przez chwilę Jego postać powiewną, jakby przeźroczystą”;
Na wspólnych spacerach z matką uczy się modlitwy, szczególnie Różańca, uczy się wznoszenia swych myśli i serca ku Bogu. „Odtąd nic mnie tu na ziemi nie pociągało, bo wciąż o Bogu myślałam i wszędzie we wszystkim Boga szukałam”;
Mając około 5 lat – w dziecięcy sposób rozpoznaje co złe a co dobre i szuka sposobu walki z pokusami i z szatanem, który je podsuwa;
W tym czasie ma widzenie Matki Bożej, ale jeszcze nie rozumie, że to Maryja. Dopiero mając 22 lata rozpoznaje na obrazku jako Matkę Bożą Saletyńską;
Pan Jezus jest Towarzyszem jej dziecięcych zabaw. „(…) przybiegał do mnie codziennie jako Dziecię w wieku moich lat dziecinnych i bawił się ze mną razem… „
1907 r. – Rodzice sprzedają ziemię w Sadkowicach a kupują w Szarogrodzie, aby dzieci miały większe możliwości kształcenia się. Helenka boleśnie to przeżywa ale otrzymuje pocieszenie od Jezusa i Aniołów;
- bierze udział w życiu parafii św. Floriana – sypie kwiaty (przez 4 lata).
- uczęszcza na naukę katechizmu.
- otrzymuje od ks. Proboszcza książeczkę do nabożeństwa.
- kończy szkołę podstawową w tajnej szkole dla polskich dzieci.
- choruje na tyfus na skutek czego „straciła pamięć” i wypadają jej włosy.
1913 r. – Nie może już sypać kwiatów bo jest za duża. Z bólem w sercu idzie w procesji i słyszy w duszy cichy szept: „Helu, nie smuć się, odtąd będziesz sypać milsze Mi kwiaty, zwać się one będą cnotami. Proś Mnie teraz na pożegnanie, o co chcesz, wszystko ci dam”.
1914 r. – Przystępuje do I Komunii i spowiedzi św. w kościele św. Floriana w Szarogrodzie. Doznaje łaski widzenia Pana Jezusa, który tłumaczy jej znaczenie monogramu IHS.
1915 r. – Choruje na zapalenie oskrzeli. Z powodu braku lekarza i środków na leczenie rodzice wysyłają Helenę do wujka pracującego u państwa Grzybowskich we wsi Ślady.
1917–1919 r. – Majewscy zamieszkali w Matejkowie w majątku księcia Dołgorukowa. Uczęszczają do kościoła oddalonego o 30 km do Kopajgrodu. Tu nastoletnia Helena przeżywa walki wewnętrzne czy trwać przy Jezusie czy dać się pociągnąć światu.
1919 r. – Majewscy zmienili miejsce zamieszkania, przejechali do Sewerynówki (niedaleko Żmerynki), gdzie ojciec dostał posadę w cukrowni, której właścicielem był pan Sokołowski, Polak.
- Helena bierze udział w amatorskim teatrzyku religijnym.
- Uczęszcza raz w tygodniu do kościoła w Meżyrowie.
21.XI 1922 r. – Rodzina Majewskich przenosi się do Brudzewa w okolice Kalisza.
Helena kończy naukę w gimnazjum, ucząc się prywatnie lub samodzielnie.
W czasie I wojny światowej w wielo 24 lat, umiera brat Bolesław.
27.IX 1924 r. – Rodzina przyjeżdża do Wilna i zamieszkuje przy ul Piłsudskiego 34.letnia Helena mieszka razem z rodzicami.
29.IX 1924 r. – Helena składa prośbę do Komisarza Rządu w Wilnie o wydanie dowodu osobistego.
17.IV 1925 r. – Otrzymuje powiadomienie o wydaniu dowodu osobistego.
1926 r. – Staje się członkiem „Ogniska Apostolstwa Modlitwy” przy parafii św. Kazimierza w Wilnie.
Odbywa pielgrzymkę z Wilna do Trok, jako podziękowanie Matce Bożej za łaskę uzdrowienia otrzymaną w dzieciństwie.
1928 – 1933 r. – Pracuje w wydawnictwie Sodalicji św. Piotra Klawera przy kościele św. Jana w Wilnie.
1932 r. – Mieszka z rodzicami przy ul. Filareckiej 13/5 i pracuje dorywczo w mieście.
1933 r. – Poznaje s. Janinę Giedrojć siostrę od Aniołów, pracującą przy kościele Wszystkich Świętych w Wilnie. Jest pod wrażeniem jej pracy apostolskiej.
W tym czasie przełożona ze Zgromadzenia Imienia Jezus zauważa u Heleny powołanie zakonne i zachęca ją do wstąpienia do tego Zgromadzenia.
28.IV 1933 r. – Umiera matka Heleny Maria w szpitalu przy ul. Sawicz w Wilnie, zostaje pochowana na cmentarzu wojskowym na Antokolu.
12.IV 1933 r. – Helena zamieszkała na ul. Trockiej 9 w domu Zgromadzenia Sióstr od Aniołów.
1.I 1934 r. – Została przyjęta do Zgromadzenia Sióstr od Aniołów jako próbantka.
1.X 1934 r. – Obłóczyny - przyjęcie do nowicjatu. Otrzymuje imię zakonne Maria Rafaela.
2.X 1935 r. – Składa pierwsze śluby zakonne. Uroczystość odbyła się w kaplicy domu zakonnego zwanego „Klonówką”, w parafii kalwaryjskiej w Wilnie.
6. I 1937 r. – Urządza przedstawienie z dziećmi w Fabianiszkach, gdzie siostry prowadzą pracę apostolską.
1.XII 1937 r. – Umiera ojciec s. Heleny Władysław. Helena w ostatnich chwilach jego życia pielęgnowała go. Został pochowany na cmentarzu bernardyńskim.
X 1937 r. – Rozpoczyna pracę w Krucjacie Eucharystycznej w Pryciunach.
28.X 1938 r. – S. Helena ponawia śluby zakonne na trzy lata.
2.VIII 1939 r. – Przyjeżdża do Klonówki, gdzie ma zostać dłużej.
1940 r. – Razem z siostrami zamieszkuje w suterenie pod plebanią przy kościele św. Janów w Wilnie.
Podczas działań wojennych ktoś zastrzelił Niemca na terenie uniwersytetu. Kobiety tam znajdujące się Niemcy ustawili pod murem i trzymali pod karabinami do rozstrzelania. W grupie kobiet była s. Helena. Wszystkie zwolniono.
IV 1940 r. – Udaje się do ks. Michała Sopoćko w celu rozeznania swych duchowych doświadczeń.
5.VI 1940 r. – Jakiś czas spędza w Pryciunach k/Wilna. Spełnia tu różne powinności.
18.VII 1940 r. – Pan Jezus daje jej polecenie, aby powiedziała ks. Sopoćko, że już powinien rozpocząć pracę nad założeniem nowego zgromadzenia Miłosierdzia Bożego.
XII 1940 r. – W kaplicy głównego domu Zgromadzenia przy ul. Trockiej 9 pełni funkcję zakrystianki.
15.II 1941 r. – Daje ks. Sopoćko swój Dzienniczek do czytania. Ma też pytanie czy to co widzi i słyszy nie jest złudzeniem?
1941 r. – Wakacje spędza w Pryciunach gdzie na prośbę ks. Michała Sopoćko pełni funkcję mistrzyni dla Jadwigi Osińskiej, kandydatki do nowopowstającego Zgromadzenia Jezusa Miłosiernego.
2.X 1941 r. – S. Helena składa śluby wieczyste. Uroczystość odbyła się w kościele św. Janów w Wilnie. Uroczystości przewodniczył ks. proboszcz Tadeusz Makarewicz.
15.X 1941 r. – S. Helena jest obecna na uroczystości ślubów prywatnych Jadwigi Osińskiej, składanych na ręce ks. Michała Sopoćko, w kaplicy sióstr urszulanek, ul. Skopówka 4 w Wilnie.
25.X 1941 r. – Pisze list do abpa Romualda Jałbrzykowskiego z prośbą odesłania sprawy miłosierdzia Bożego do Rzymu.
I 1942 r. – Razem z m. Adolfiną Gilewską zajęły się formacją „Szóstki”, tzn. pierwszych kandydatek do nowego Zgromadzenia, które na polecenie Pana Jezusa miała zakładać s. Faustyna Kowalska.
26.I 1942 r. – Na prośbę ks. Michała Sopoćko s. Helena zostaje mistrzynią nowicjatu wyżej wspomnianej „Szóstki”.
3.II 1942 r. – Bierze udział w spotkaniu kandydatek do nowego zgromadzenia z ks. Sopoćko inaugurującym ich bezpośrednią formację do życia zakonnego.
11.IV 1942 r. – S. Helena jest obecna na uroczystości pierwszych ślubów „Szóstki” złożonych podczas Mszy św. odprawionej przez ks. Leona Żebrowskiego w kaplicy sióstr karmelitanek przy ul. Popławskiej 29 w Wilnie.
27.V 1942 r. – W księdze mieszkania przy ul. Świętojańskiej 12/1 podana jest jako właścicielka. Pracuje jako ekspedientka w pralni.
1943 r. – Po dziesięciu latach wraca do domu nowicjackiego w Kalwarii Wileńskiej jako mistrzyni.
1943-1945 r. – Roznosi pieniądze z funduszu Delegatury Rządu Emigracyjnego na Kraj rodzinom oficerów Wojska Polskiego. Angażuje się w pomoc podziemia polskiego.
29.VI 1944 r. – Zostaje mianowana przełożoną wspólnoty przy ul Świętojańskiej.
16.XI 1944 r. – Jest obecna podczas uroczystości ponowienia ślubów przez „Szóstkę wileńską”, której przewodniczy ks. Michał Sopoćko.
IX 1944-1948 r. – Pracuje w spółdzielni „Saule” prowadzonej przez siostry od Aniołów.
1945-1946 r. – Poświadcza sprawy majątkowe sióstr wyjeżdzających do Polski w ramach repatriacji.
2.VII 1946 r. – Przełożona generalna Adolfina Gilewska – przed swoim wyjazdem do Polski - sugeruje s. Helenie, aby w trudnych sytuacjach zwracała się do o. Kamila OFMConv – Władysława Wełymańskiego, który zostaje jej spowiednikiem i ojcem duchownym.
19.IV 1946 r. – S. Helena otrzymuje decyzję od przełożonej generalnej, że pozostaje w Wilnie, że nie wyjedzie do Polski w ramach repatriacji.
VIII 1946 r. – Bierze czynny udział w pożegnaniu wyjeżdzających do Polski sióstr i między innymi ks. A. Cichońskiego, o. Gerarda OFMConv, oraz Sióstr Franciszkanek Świętej Rodziny.
5.VIII 1946 r. – Daje o. Kamilowi swój Dziennik z prośbą o przejrzenie i przekazanie jej swoich uwag. 11 maja 1949 r. o. Kamil był przesłuchiwany w sprawie Dziennika s. Heleny.
15.VIII 1946 r. – Wydaje opinię i uwierzytelnienie, że siostry z „Szóstki wileńskiej” są siostrami zakonnymi.
7.X 1946 r. – Przerabia kurs małej matury.
VI 1947 r. – Zostaje mianowana radną wikariatu wileńskiego i przełożoną wspólnoty przy ul. Świętojańskiej 12.
1.V 1959 r. – Pracuje jako sekretarka V gimnazjum w Wilnie. Mieszka przy ul. Balio Sruogos 12/1.
XI 1949 r. – W przeciągu całego roku jest wzywana na przesłuchania.
21.XII1949 r. – Składa prośbę o wydanie paszportu, który otrzymuje 24.12.1949 r.
6.VII 1950 r. – Otrzymuje nakaz aresztu i rewizji.
30.VIII 1950 r. – Zostaje aresztowana i w jej mieszkaniu przeprowadzona jest rewizja. W więzieniu na Łukiszkach przebywa z innymi siostrami od Aniołów: Marią Herman, Franciszką Naruniec i Serafiną Flisińską ze Zgromadzenia Franciszkanek Rodziny Maryi.
16.XII 1950 r. – Skazana zaocznie przez OSO przy MBG z art. 58-1a 58-10 cz.1 i 58-11 kk RFSRR na 10 lat pozbawienia wolności.
8.VI 1951 r. – Wyjazd z Wilna do obozu w Minłagu – Komi, w Rosji.
- pracuje pod kierownictwem kobiety narodowości żydowskiej i tę ciężką pracę traktuje jako zadośćuczynienie za możliwe uchybienia wobec sióstr w czasach swego przełożeństwa.
- ma złamaną rękę.
- pisze prośby do Generalnego Prokuratora ZSRR w Moskwie o ponowne rozpatrzenie sprawy jej i sióstr Marcjanny Dajnowiec i Michaliny Stecewicz.
27.V 1955 r. – Zostaje przesłana z obozu w Minłagu do obozu w Karłag w Kazachstanie.
7.VI 1955 r. – Przybywa do Karłag, prawdopodobnie do jednostki obozowej Karabas.
27.VI 1955 r. – Pisze list do Janeczki, siostry ze Zgromadzenia Jezusa Miłosiernego, w którym informuje, że została przeniesiona z Karabasu do Dolinki (Karaganda) i że pracuje jako nocny stróż w ogrodzie.
24. III 1956 r. – Zostaje wydany rozkaz o anulowaniu jej wyroku i rehabilitacji.
20.V 1956 r. – W liście z obozu informuje, że czeka na komisję z Moskwy i jest stróżem magazynów.
6.VII 1956 r. – Odjeżdża z obozu Karłag do Wilna.
29.X 1956 r. – Przyjeżdża do Wilna i zamieszkała w Kalwarii Wileńskiej.
14.VI 1957 r. – Jest wybrana do rady wileńskiego wikariatu CSA.
22.III 1959 r. – Wybrana wikarią zgromadzenia CSA na Wileńszczyźnie.
13.VI 1965 r. – Ponownie wybrana do zarządu zgromadzenia na Wileńszczyźnie.
5. XII 1967 r. – Umiera w domu zgromadzenia w Kalwarii Wileńskiej. Pochowana na cmentarzu Saltoniskim (Saltoniškių kapinės).